Wow. Je begrijpt dat 2019 een geweldig jaar voor muziek is wanneer ik een Brits rapalbum heb als concurrent voor mijn top 10 van het jaar. Gewoonlijk laat elk type hiphop van buiten de Continental US me koud, maar het nieuwste album van Dave is ronduit briljant. Als een getrainde pianist kan Dave behendig verplaatsen met tijdaanpassingen en bruggen (bekijk zijn stroom om ongeveer 2:30 in ‘Psycho, bijvoorbeeld). Hij kan deuntjes samenstellen die voelen als iets dat Elton John mogelijk heeft geproduceerd als hij zowel slecht als zwart was geboren (“milieu”). Hij kan zijn Engelse kap (‘Steatham’) representeren zonder te klinken als een man die echt wenst dat hij in de Bronx is geboren. Zijn album brengt bewustzijn (“Black”), zowel zelfopname als authentieke emotie-het maakt gebruik van alles wat Hip Hop tot een belangrijk genre maakt. inclusief een opus van 11 minuten die echt moet worden gehoord om te geloven. Dave doet dingen met woorden die weinig mensen in staat zijn.

Dit is snel het allerbeste Britse rapalbum aller tijden.