Het solo -project van voormalig Weepies -lid Deb Talan zal zeker worden geclassificeerd als “folk” -muziek, en het is zeker licht en inzichtelijk, aangedreven door akoestische gitaar, maar Manoman is dit een krachtige plaat. Maar in plaats van je in het gezicht te slaan met riffs of oorworming door je schedel, zoals traditionele popmuziek, is “Lucky Girl” tevreden om je te raken met lied na lied van diep persoonlijk en diepgaand ambacht. Ja, ambacht. Elk nummer is perfect geverfd, zonder een verspilde noot of tekst. Ze blijven net zo lang als ze nodig hebben en laten je contemplatief.

Wat een wonder van een album!

Mevrouw Talan nam 13 jaar tussen solo -records, en in de tussentijd was ze genezen van borstkanker, en haar volwassenheid toont in elke snede. Dit is geen ‘oude’ plaat in de zin dat ze nog steeds klinkt als een vocaal uit de twintigers – en alles het bereik van haar beste werk heeft met haar man in de Weepies – maar het is wijs.