Er is een treurige sexiness voor het tweede album van Julia Jackin. De deuntjes van de Australiër zijn zowel persoonlijk als vol met detail, maar ook beschikbaar en universeel. Neem het hoofdspoor, “Body”, die deze passage heeft: “Ik houd er rekening mee dat je die keer mijn camera nam/naar mij bent, 23, naakt op je bed, rechtstreeks naar je kijken/heb je nog steeds die foto?/Zou Gebruik je het om me pijn te doen?/Ik veronderstel dat het gewoon mijn leven is en het is gewoon mijn lichaam. ” De kwetsbaarheid van dat moment, het gevaar van eenmaal levendig te zijn geweest … Het is een fris beeld op een album vol foto’s. Naast gevoelens, zoals ‘druk om te feesten’, over het overwinnen van een verloren liefde: ‘Een vreemde ontmoeten, zijn gezicht aanraken, ik niemand om ooit jouw plaats in te nemen.’

En ze is niet de underdog in elk nummer. “Ik begrijp niet precies hoe ik van je moet blijven houden nu ik je zo goed begrijp”, heeft Jacklin in de Power -stoel en maakt het uit met iemand die niet liever was wat ze geloofde dat ze zouden zijn. Evenals het is zo’n humoristische methode om zoiets ongelukkig te onthullen. Zoals “je begrijpt dat het slecht is als het huishouden binnen vliegt, gewoon om aan je zijde te staan ​​…” Wie kan daar niet aan associëren?

De ruis is bijgewerkt folk -folk met elektrisch vermogen en rand. Haar stem is duidelijk, uniek en spookachtig.

Dit is een krachtig album. Zeer, zeer aanbevolen.
Verpletterend door Julia Jacklin