Dit bericht is ingediend onder:

HOOPPAGINA HOOGTEKENINGEN,
Interviews en kolommen

Robert Greenberger

door Robert Greenberger

Tegen 1968 wist iedereen wie Aquaman was, dankzij zijn wekelijkse optredens op de Saturday Morning Children’s Slate van CBS. Het geanimeerde tarief leek sterk op de strip, die al enkele jaren gestaag was geproduceerd door Bob Haney en Nick Cardy. Artistiek groeide Cardy gestaag met zijn vak, dus werd het een van de mooiste boeken in de DC Comics-lijn.

Inkomende redacteur Dick Giordano, weggerukt van Charlton Comics, zag de verhalen als veilig, de focus op Aquababy en andere elementen te jeugd. Hij voelde dat het boek moest worden opgefrist, dus overhandigde het aan schrijver Steve Skeates en kunstenaar Jim Aparo, beiden langs met Giordano. De resultaten waren verborgen onder cardy -covers, maar lezers werden geschokt.

Aquaman: de zoektocht naar mera

Skeates lanceerde een serie toen de partner van Aquaman, Mera, verdween en hij verliet Atlantis op zoek naar haar. Dus begon de aangekondigde verhaallijn, die zich uitstrekt van Aquaman #40-48, die eindelijk wordt verzameld als Aquaman: de zoektocht naar Mera (interessant genoeg is dit slechts eenmaal eerder herdrukt, dertig jaar terug in avontuurlijke strips toen het een digest was).

Aquaman #40. De zoektocht begint.

Giordano wilde onderzoeken wat er nog meer onder de zee lag en Skeates herinnerde zich in interviews dat zijn redacteur een western wilde, waarbij de zeekoning verschillende gemeenschappen bezocht, allemaal onder het mom van het zoeken naar zijn vrouw. Ze verdwijnt in het eerste verhaal en de enige aanwijzing die haar echtgenoot heeft, is dat een man met een vijfzijdige ring werd gezien (denk aan de eenarmige man of de moordenaar met een haak). Zo’n lange serie was nog niet eerder geprobeerd op DC, hoewel er verschillende thematische steken waren geweest in het verhaalformaat en voor de jaren zestig was dit nog steeds een radicale methode, zelfs voor Marvel.

De seriële overblijfselen hebben consequent de top één of twee Aquaman -verhalen aller tijden gestemd volgens talloze online nieuwssites en blogs.

Lezers reageerden en de verkoop was sterk, hoewel uitgever Carmine Infantino de serie met #56 annuleerde, die Giordano ten onrechte vertelde dat het een verkoopbeweging was. Later onderzoek toonde aan dat het behoorlijk winstgevend was.

Aquaman #42

De Skeates/Aparo/Giordano (destijds nagesynchroniseerd) -team leverde interessante beschavingen, karaktergestuurde motivatie en verbluffende kunstwerken op. Aparo gaf toe dat hij aanvankelijk werd geïntimideerd door het werk van Cardy, maar groeide uit tot zijn eigen na een handvol problemen. Tijdens een bezoek aan nieuwe rijken had Aquaman nog steeds bekende bedreigingen zoals Black Manta. Er waren echter ook problemen die terug zagen in Atlantis, met een bedwelmende dosis politiek, met Narkran -vissen om de troon van de afwezige koning te nemen. Vulko, Aqualad en Aquagirl deden hun best om de brouwscoup te stoppen.

Er was een gevoel van urgentie in deze verhalen, afwezig in de vorige run en over de lijn. Mera moest voor zijn familie worden gevonden, de koning moest terugkeren om zijn volk te regeren. Haar verklaring voor de ontvoering en afwezigheid kan een beetje een teleurstelling zijn gezien de opbouw, maar het was tenminste een plausibele die in de algemene serie speelde. Hoe dan ook, als ze eenmaal is gevonden, moeten ze snel terugkeren, omdat onderzeese aardbevingen hun koepelvormige stad naar de oppervlakte dreigen te sturen, iets dat Narkran als een pluspunt ziet.

Het hielp waarschijnlijk dat zijn collega Charlton Import, Denny O’Neil destijds Justice League of America schreef en wist van de zoektocht. Als gevolg hiervan maakte de zeekoning alleen sporadische verschijningen elders in de lijn tijdens dit tweejarige verhaal dat enige continuïteit en geloofwaardigheid verleende aan de zoektocht.

Aquaman #48. Het verhaal bereikt zijn climax.

Wat we hier hebben, is een dramatisch verhaal dat het begrip van de lezers van de onderzeese werelden vergroot, terwijl de karakteriseringen van alle belangrijke spelers worden verdiept. Het liet Skeates toe om als schrijver te groeien, netjes meerdere plots per nummer te weven en zijn stempel te drukken op de serie op een manier die weinig van zijn voorgangers beheerd.